er was eens een schroefje, vast gedraaid in een machine, altijd geolied en altijd onderhouden, hij was blij en had niks om zich zorgen over te maken en daarom vrij van gedachte...dag in dag uit werd hij gebruikt en weer schoongemaakt, maar de leegte in zijn gedachte werd op een dag verbroken want het universum gaf hem een vraag en de vraag was, wat is mij doel.
die ene vraag werden er meer maar vanuit de positie waar hij zich bevond kon hij niet uitmaken waar hij deel van uitmaakte, hij piekerde, ben ik goed, ben ik slecht, waar komen we vandaan. tot zijn gedachte overliepen in de realiteit en hij vroeg aan de schroef naast hem weet jij wat wij hier doen...even was er een stilte en toen sprak de al wat oudere schroef tot hem..
Ik weet niet wat wij hier doen maar ik weet wel waar wij vandaan komen...ooit waren wij alleen maar aan het groeien velen van ons te samen met alles om ons heen wij waren voor deze machine wat deze machine voor ons is het gene wat alles omvat tot wij werden verdeeld in kleine stukjes, gevormd in de vorm die we nu hebben en geplaatst in de positie die wij nu bezetten, ook ik had deze vraag wat doen wij hier maar een antwoord daarop heb ik nooit gekregen
het schroefje dacht na en het deed hem deugt te horen dat zij ooit zo groots waren dat zelfs de machine de grootheid niet kon zien, maar ergens maakte het hem ook droevig want hij als hij ooit deel was van meerdere en hoe zou het zijn broers en zusters vergaan en groeien dat deed hij al helemaal niet meer, met deze informatie werd hij nog nieuwsgieriger
,
en dus begon hij manieren te bedenken om te zien wat de machine deed, hij begon zich los te wrikken maar elke keer als hij dat deed werd hij naar een tijdje weer aangedraaid, maar hij gaf niet op met de gedachte van zijn grootsheid wilde hij zo graag zien wat voor een mooi groter doel de machine had en dus elke keer dat hij werd aangedraaid begon hij weer met wrikken tot op een dag hij los kwam en hij kwam in een vrije val en hij dacht dit is mijn val naar de waarheid naar de vrijheid
en voor het eerst nam de machine, die voor hem zo groots dat hij eerder niet kon bevatte een vorm aan en het was een geweer en het schoot net een mens dood ...en terwijl het schroefje viel liet hij een traan...want de realiteit was dat de machine waar hij het altijd zo fijn had, was een machine van destructie, hij barste in huilen uit want ook die andere schroef had hier nooit voor gekozen en ook de kogel had hier nooit voor gekozen en toen raakte hij de grond.
ik leef nog dacht hij en hij dacht dat de machine zijn doel was, hij keek naar het geweer wat nog een schot loste maar omdat hij, het schroefje een belangrijke schakel was voor de werking van het geweer klemde het geweer en ontplofte het en de machine die hij verachte voor de korte tijd dat hij viel en elk deel viel op de grond ..en hij beseft dat zijn weg, zijn doel was en de stilte nam weer plek waar eerst de vragen waren terwijl het zand hem bedekte en terug nam in het allergrootste
Geen opmerkingen:
Een reactie posten