terwijl je met je gordijnen dicht
de zon weghoudt
en met je gezicht tegen het scherm zit,
vraag ik:
weet je wat je mist
en ik vertel wat ik zag toen ik vroeger buiten was...
ik fantaseerde dat de boom die met lange dunne vingers
de lucht kietelend
de droom is van een vis
die als een verloren romanticus
op zoek is naar de omarming van het licht
dat o zo wazig
door het oppervlakte van het water schittert
maar met de gordijnen dicht
raak je snel verbitterd
je gezicht
gefocust
op dat ene eenzame raam ...
waar je het alles kan zien en het je toch
scheidt van je bestaan
Ach kind..
kom daar toch weg
wie kan er nou tegen?
als je een puzzel wordt gegeven
met alles stukjes in gelegd
stap naar buiten
geef eigen invulling aan je leven
en ik
ik keek naar de vogels
en dacht dat ik vloog
als ik van de schommel sprong
en een klein beetje tegen mezelf loog
en nog een keer
en nog een keer
De schommel was gesluierd in een les van hoge waarde
de schoonheid van het jagen naar het onhaalbare
je los laten van de aarde
vallen en opstaan..
blijven proberen
tot je enkel is gebroken
want pas dan zal een kind voorzichtigheid leren
en leren
dat het vliegen in de lucht
een metafoor is voor je
laten vallen in het onbekende
en dat je eerst leert kruipen, dan leert lopen
Voor je je eerste 100m rende
in onzekerheid of het lukte!
want niemand deed jou je eerste stappen voor
dat was je helemaal zelf
niemand die je het voorkauwde
niemand die je de les gaf
je zag een vogel die vloog
of in dit geval een mens die liep
en dacht dat kan ik ook!
dus start het avontuur
sluit je scherm,
open je gordijnen en breek de muur
het is aan!
met zonder handen aan je stuur,
op je fiets, zonder zijwielen
wel te verstaan.
het leven wacht op je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten